Door Jeroen Bootsman - Nadenken deed ik altijd al regelmatig, maar sinds ik werkloos ben is het een bezigheid die dagelijks sloten tijd in beslag neemt. En toen de eerste lockdown daar nog eens bij kwam, groeide nadenken bij mij allengs uit tot ‘core business’. Als je zoals ik – weliswaar gedwongen – verlost bent van een baan die naast veel routinematige handelingen ook het nodige denkwerk vereist, wordt het vanzelf drukker in je hoofd.

De tekst gaat onder de foto verder.

Allerlei herinneringen

Ik dacht mezelf goed te kennen, maar pas toen ik serieus de tijd kreeg om na te denken, diende het ene na het andere (zelf)inzicht zich aan. Zelfreflectie van vaak ontnuchterende aard. Allerlei herinneringen passeerden de revue. Vaak waren het zaken die al vaker in mijn bewustzijn opdoken, maar nu zag ik voor het eerst een verband tussen allerlei incidenten.

De tekst gaat onder de foto verder.

Klakkeloos domme dingen zeggen

Er openbaarde zich een patroon van klakkeloos domme dingen zeggen en doen die bij anderen bevreemding moeten hebben gewekt. Het leven blijkt een doorlopend leerproces, waarin je zonder gebruiksaanwijzing handen en voeten moet geven aan je bestaan. Maar dat vergt een zekere mate aan zelfinzicht, iets waar het mij in al die jaren aan heeft ontbroken. Maar gelukkig ben je nooit te oud om te leren.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Het hoogst in het vaandel

Van alle kwaliteiten die ik mezelf in mijn dromen toebedeelde, stonden principes het hoogst in het vaandel. In mijn ogen was de principiële mens onkreukbaar, onbuigzaam, streng, doch rechtvaardig. Met een zuiver besef van goed en kwaad. Het soort mensen dat door de Talmoed Rechtvaardige onder de Volkeren wordt genoemd.

Dus niets kijken, luisteren of lezen waar dit nare mannetje in figureert

Dat zelfs minder verheven en alledaagse principes in de praktijk moeilijk vol te houden zijn, bewees een aflevering van mediatalkshow Media Inside. Ooit nam ik me voor nooit naar omroep PowNed te kijken. De riooljournalistiek waarmee het privéleven van Onno Hoes werd geopenbaard en andere incidenten waar Rutger Castricum de hoofdrol in speelde, deden voor mij de deur dicht. De manier waarop hij toenmalig minister Ella Vogelaar benaderde en dat hij Mark Rutte vroeg of hij die nacht nog geneukt had, maakte dat Castricum hoog op mijn boycotlijstje stond. Dus niets kijken, luisteren of lezen waar dit nare mannetje in figureert. Maar nou vind ik Media Inside toevallig een erg leuk programma, dus toen Castricum er te gast was, kon ik het toch niet weerstaan. Weg principe.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Klikken op Gordon

Nog een voorbeeld. Nooit meer klikken op een bericht dat over Gordon gaat, dacht ik vastbesloten nadat hij een net wakker wordende Gerard Joling omschreef als het meisje van Nulde. In de praktijk kwam van dat voornemen niets terecht, want als ik hem op nieuwssites tegenkom, klik ik er automatisch op. En elke keer denk ik: dit was nu echt de laatste keer. Maar onlangs las ik op nu.nl: 'Gordon en Jeffrey nu toch weer geen stel'. En daar ging ik weer. Mijn muishand beweegt sneller dan mijn hersenen zich iets realiseren.

De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Precies mijn favoriete dropsoorten

Ook wil ik van mezelf graag het beeld in stand te houden als principieel vegetariër. Liever nog zou ik veganist zijn, maar dat is een nog te grote uitdaging. Maar goed, geen vlees meer eten is ook al heel wat. Daarbij ga ik dus ook dierlijk stremsel en gelatine zoveel mogelijk uit de weg. Kaas met vegetarisch stremsel is tegenwoordig ruimschoots voorhanden, maar dat geldt niet voor honing-, katjes- en mentholkruisdrop. Precies mijn drie favoriete dropsoorten. Stel je voor: je hebt al een tijdje geen drop meer gegeten en dan bots je in de supermarkt tegen een display (geen ontkomen aan!) met Venco mentholkruisdrop die dus ook nog eens in de bonus blijkt te zijn.

De tekst gaat onder de foto verder.

Allemaal slappe excuses

Principes naleven vereist een sterke wil (ook om dingen juist níet te doen). Maar je wilt je wangedrag voor jezelf steeds goedpraten. Dus verval je in slappe excuses als: je leeft maar één keer en je moet jezelf af en toe verwennen. In mum van tijd is alles wat ook maar enigszins naar principe neigt aan diggelen geslagen. En de zak drop was al leeg! En terwijl je maag begint op te spelen denk je bij jezelf: dit was de laatste keer. Dit doe ik nooit meer. Ik ga mijn leven beteren. Tegen beter weten in.